Atrykuły dodane przez: Paweł Kassyk

Ronald Koeman od początku swojej pracy marzeń nie ma lekko. Niby dostał posadę w miejscu, które bezgranicznie kocha, ale liczba kłód pod jego nogami stworzyła już jakąś ogromną tamę. Bartomeu Gate, trudne relacje z Joanem Laportą, gracze padający jak muchy od kontuzji, a na dobicie już i tak leżącego trenera - odejście piłkarza wszechczasów i Griezmanna, również ważnego dla siły ofensywnej. Do pewnego momentu można było tylko współczuć holenderskiemu szkoleniowcowi, niestety ostatnio ewidentnie sam się prosi o zwolnienie i działa na szkodę swojego pracodawcy.

Jeśli ktoś dostałby zadanie wskazania transferu, który można bez problemu określić słowami pewnego polskiego rapera „z buta wjeżdżam”, to śmiało podpowiadam wyczyny Eduardo Camavingi w Realu Madryt. Dwa wejścia z ławki, łącznie 34 minuty, a młody Francuz zdążył już zaliczyć gola w meczu w wygranym meczu z Celtą Vigo i zostać jednym z bohaterów starcia w ramach rozgrywek Champions League. Wychowankowi Rennes wystarczyło 9 minut, by zapisać się w protokole meczowym poprzez zaliczenie asysty, która pozwoliła Rodrygo strzelić zwycięską bramkę przeciwko Interowi. Nie ma wątpliwości, że ten transfer to świetny ruch Los Blancos.

Grupa C Ligi Europy cieszy się szczególnym zainteresowaniem polskich kibiców i obserwatorów, ze względu na obecność w niej mocnych polskich akcentów - drużyny stołecznej Legii oraz Piotra Zielińskiego, przywdziewającego trykot klubu spod Wezuwiusza. Faworytami do wyjścia są, rzecz jasna, Leicester i Napoli. Bezpośrednie zwycięstwo w tym pojedynku może zapewnić pole position w dalszym rozstawieniu, a „Puchar Pocieszenia” nabrał na znaczeniu od kiedy zwycięzca zdobywa prawo do gry bezpośrednio w najbardziej elitarnych rozgrywkach. Z pewnością obydwie ekipy pragną rozpocząć swoją pucharową kampanię od pozytywnego wyniku.

Po ciekawej przerwie reprezentacyjnej (zwłaszcza dla nas) pora wrócić do tego, co zagorzali kibice lubią najbardziej, czyli rozgrywek krajowych. Jednym z bardziej interesujących starć nadchodzącej kolejki Premier League jest sobotnia rywalizacja pomiędzy Chelsea a Aston Villą. Zdecydowanym faworytem wydają się ci pierwsi, ale historia oraz statystyki pokazują, że w tych pojedynkach pada dużo bramek i można spodziewać się naprawdę ciekawego widowiska.

7 asyst w 28 meczach, tytuł „Odkrycia Roku” magazynu „Piłki Nożnej” czy miejsce na liście 50 największych talentów młodego pokolenia szczególnie wartych obserwowania w 2020 roku. A to wszystko w wieku ledwie 18 lat. Michała Karbownik był najzdolniejszym polskim nastolatkiem, ale tymczasem wychowanek Legii Warszawa wylądował właśnie na wypożyczeniu w Grecji. Fajne miejsce na wakacje, ale niekoniecznie top topów, jeśli chodzi o futbol. Zwłaszcza jeśli przed chwilą było się częścią Premier League.

Kurz zdążył opaść, krzesła z posiedzenia walnego zgromadzenia zostały wyniesione, a o „wódeczkowej kampanii” napisano już dosłownie wszystko. Polski Związek Piłki Nożnej ma od prawie dwóch tygodni nowego sternika, na pewno innego niż dotychczasowy Prezes. Różnicę odczuliśmy już na samym starcie podczas krótkiego i enigmatycznego 2-minutowego „przemówienia” po ogłoszeniu wyników. Na tym stanowisku jednak nie będą kluczowe umiejętności wystąpień publicznych (aczkolwiek nie przeszkodzą, a nawet pomogą), a efekty pracy. Sprawdźmy zatem z kim mamy właściwie do czynienia.

Od mniej więcej marca 2020 notujemy zakażenia wirusem Covid-19 na terenie naszego kraju, czyli blisko półtora roku oglądamy netflixa w domu żyjemy w niecodzienny sposób. Jednym z objawów wywrócenia do góry nogami ustalonego porządku rzeczy są wydłużone kadencje zarządów związków sportowych. Tym sposobem Zbigniew Boniek zakończy swoją drugą turę zarządzania Polskim Związkiem Piłki Nożnej dopiero 30 września 2021 roku. Ponieważ data nieubłaganie zbliża się wielkimi krokami, to można było zaobserwować ostatnio wiele zamieszania w rodzimym środowisku piłkarskim. Zapraszam na mały przegląd i komentarz do tych wydarzeń.

Jak doskonale wiemy, nasza husarska szarża na Euro zakończyła się szybko i brutalnie. Klasyczne zderzenie gołej du*y z batem, konnicy z czołgami - można by tak mnożyć metafory w nieskończoność. Staram się być optymistą, co wychodzi mi dość sprawnie, dlatego poszukam promyku nadziei w tym całym bałaganie. Nikomu z pewnością nie umknął fakt, że Sousa wpuścił na boisko najmłodszego zawodnika w historii meczów Mistrzostw Europy. Trudno to przeoczyć, bo media krajowe oraz zagraniczne prześcigają się w doniesieniach o potencjalnych nowych miejscach pracy dla gracza Pogoni Szczecin. Przyjrzyjmy się w takim razie, o co tyle szumu.

Euro nabiera słusznego rozpędu, do gry weszli najwięksi faworyci, ale tematem numer jeden wśród mediów wciąż jest sytuacja z meczu pomiędzy Danią a Finlandią. Z jednej strony sytuacja wydaję się być opanowana dzięki raportom na temat zdrowia piłkarza, z drugiej gęstość atmosfery zmieniła swój stan po konferencji selekcjonera tych pierwszych.

Tradycyjnie, dzieje się bardzo dużo. Hiszpanie, jak to Hiszpanie - nie potrafią nie podsycać atmosfery towarzyszącej przygotowaniom ich kadry. Każdy krok, każde słowo jest dokładnie analizowane i dyskutowane do późnych godzin nocnych. Nas szczególnie interesują te wszystkie ruchy, bo przedstawiciele Półwyspu Iberyjskiego są bezapelacyjnym faworytem „polskiej grupy”. Czym w takim razie żyją miłośnicy tapasów?

168 centymetrów wzrostu połączone z 70-oma kilogramami. Przyznajcie - to nie są pierwsze parametry przychodzące do głowy, gdy myślicie o defensywnym pomocniku w nowoczesnym futbolu, prawda? I tu nagle pojawia się nowe wcielenie Makelele. Jeszcze bardziej wybiegane, jeszcze bardziej wszechstronne, w postaci N’golo Kante. Piłkarz o którym, Tuchel mówi, że z nim na boisku ma się przynajmniej 1,5 zawodnika. Piłkarz, który zdziwił się gdy mu kategorycznie odradzano przybieganie na mecze domowe.

Życie kibica West Hamu nie jest usłane różami, mówiąc delikatnie. Wieczne balansowanie między środkiem tabeli i strefą spadkową, przedziwne transfery (koniecznie sprawdźcie historie Savio Nsereko - gwarantuję, niezły ananas), czy ciągłe zawirowania różnej treści. Co to dużo mówić, nawet podczas śpiewania hymnu można mieć przeświadczenie o braku szczęścia (”And like my dreams they fade and die!Fortunes always hiding, I’ve looked every where”). Tym z większym zainteresowaniem i fascynacją patrzę na pościg za marzeniem, jakim jest czwarte miejsce oznaczające udział w wyśnionej Champions League.

Przed nami rewanżowe starcie Giallorossich z de Amsterdammers. Jest na co ostrzyć sobie zęby, bo pierwszy pojedynek nie tylko obfitował w sytuacje bramkowe, ale także był żywym dowodem na to, że piłkarskie porzekadła - w stylu „niewykorzystane sytuacje się mszczą” - wciąż są aktualne. Na ten moment po zwycięstwie 2:1 bliżej realizacji swoich celów jest ekipa z Wiecznego Miasta, lecz ostateczny wynik pozostaje wciąż sprawą otwartą.

Zacznę nietypowo - nie będę od razu wypisywał, jaki to wspaniały mecz przed nami - ale za to podzielę się swoją opinią/wyznaniem (spokojnie, nie będzie to żaden coming out!). Od paru sezonów, a dokładnie od odejścia pewnego Portugalczyka z Realu Madryt, jakoś nie specjalnie grzały mnie pojedynki Królewskich z Blaugraną. Brakowało mi w nich takiego zapalnika, jak właśnie np. rywalizacja dwóch kosmitów w postaci Messiego i Ronaldo. Niby mecz potęg, ale no właśnie... Nawet doszedłem do stwierdzenia, że jestem już za stary na takie ekscytowanie się. Aż nagle przychodzi ten dzień i czuję tak dobrze znajomy dreszczyk oczekiwania. Powód? To El Clasico jest wyjątkowe, ponieważ decyduje o wielu istotnych kwestiach tego sezonu.

Choć kurz po pierwszym zgrupowaniu Paulo Sousy zdążył opaść i na temat podjętych przez niego decyzji powiedziano już praktycznie wszystko, to dzisiejszy temat będzie niejako nawiązaniem do selekcjonera reprezentacji Polski. Portugalski trener ewidentnie próbuje dodać pierwiastek nowości w naszej grze, czyli system oparty na trójce stoperów i wahadłowymi. Chwała mu za to, bo mówimy o rozwiązaniu, które odnotowuje renesans zainteresowania w najlepszych ligach i zespołach odnoszących sukcesy. W tej taktyce esencjonalną rolę pełną w nim właśni wspomniani boczni obrońcy. Jak doszło do tego, że ze zwykłych elementów większej układanki, stali się niezbędni do wygrywania spotkań?

Kilka dni temu przez media sportowe przeszła jak burza informacja o wyborze Xabiego Alonso na nowego trenera Borussi Monchengladbach. Długo nie otrzymywaliśmy oficjalnego potwierdzenia planów objęcia przez Hiszpana sterów zielono-czarnych, a taki ruch ewidentnie wpisywałby się w ostatni trend trenerów byłych środkowych pomocników. Ostatecznie ucięto spekulacje ogłaszając oficjalne przedłużenie kontraktu w Real Sociedad aż do czerwca 2022. Przyjrzyjmy się czy Alonso to potencjalnie jasna strona mocy, czy raczej materiał na niezbyt udaną karierę na ławce trenerskiej.

Wielu obserwatorów piłki nożnej stawiało Atletico w gronie faworytów do tegorocznego wyścigu po puchar Ligi Mistrzów. Nie mogło zatem dziwić dawanie również większych szans drużynie Simeone w starciu z przeżywającą trudniejszy czas Chelsea. Jak pojawienie się jednego człowieka może zamieszać w przewidywaniach, pokazał pierwszy mecz na Arenie Narodowej w Bukareszcie, gdzie Tuchel wykiwał swojego rywala. Giroud strzelił jedną z najładniejszych bramek w karierze (a ma ich kilka na koncie) i to The Blues stoją na lepszej pozycji przed rewanżem. Jeśli Atletico myśli o odwróceniu losów awansu, musi zagrać znacznie skuteczniej niż ostatnio.

Czy pandemia, czy nie, Champions League rządzi się swoimi prawami i nie zawodzi pod kątem budowania emocji z każdym kolejnym meczem. Przed nami rewanż hitowego starcia, w którym Paris Saint Germain podejmie u siebie, na Parc des Princes, FC Barcelonę. W pierwszym meczu Paryżanie nie pozostawili złudzeń Katalończykom zwyciężając na Camp Nou 1:4. Gdyby to był jakikolwiek inny mecz, pewnie mówilibyśmy już o zamkniętej rywalizacji. Nie trzeba mieć jednak pamięci jak słoń, by dobrze pamiętać o pewnej słynnej remontadzie. Jest na co czekać, jest o czym pisać.

Pierwsze mecze fazy ? Ligi Mistrzów już zdążyły nas zaskoczyć, a przed nami starcie niebiorącej jeńców Atalanty przeciwko nękanej licznymi kontuzjami drużyny Królewskich. Choć Zinedine Zidane dwoi się i troi, wymyślając ciągle nowy pomysły na łatanie dziur, to wielu upatruje właśnie w Czarno-Niebieskich dużego kandydata na sprawienie kolejnej niespodzianki. Przed tym - miejmy nadzieję - widowiskiem zajrzyjmy i sprawdźmy, co w szatniach piszczy.

Piłka nożna to sport trendów. Trendów dotyczących wszystkich możliwych obszarów, o których jesteśmy w stanie pomyśleć. W taktyce na przykład mamy do czynienia z modami na różne systemy - „choinka”, „diament” czy obecnie najbardziej doceniane ustawienie 1-3-5-2. Jeszcze nie tak dawno wszyscy zachwycali się tzw. tiki-taką, gdzie siła fizyczna zawodników nie grała dużej roli. W uwielbieniu do tego systemu upatruje się lekką zapaść hiszpańskiego futbolu. Aktualnie triumfy odnoszą drużyny preferujące nieustanny pressing, zamęczanie rywala ciągłą intensywnością biegania. Piłkarze z Półwyspu Iberyjskiego nie kojarzyli się dotąd z takim profilem, ale młodzi adepci mają teraz przykład dokąd może zaprowadzić kult przygotowania fizycznego, w postaci Marcosa Llorente.