Atrykuły dodane przez: Paweł Kassyk

Życie kibica West Hamu nie jest usłane różami, mówiąc delikatnie. Wieczne balansowanie między środkiem tabeli i strefą spadkową, przedziwne transfery (koniecznie sprawdźcie historie Savio Nsereko - gwarantuję, niezły ananas), czy ciągłe zawirowania różnej treści. Co to dużo mówić, nawet podczas śpiewania hymnu można mieć przeświadczenie o braku szczęścia (”And like my dreams they fade and die!Fortunes always hiding, I’ve looked every where”). Tym z większym zainteresowaniem i fascynacją patrzę na pościg za marzeniem, jakim jest czwarte miejsce oznaczające udział w wyśnionej Champions League.

Przed nami rewanżowe starcie Giallorossich z de Amsterdammers. Jest na co ostrzyć sobie zęby, bo pierwszy pojedynek nie tylko obfitował w sytuacje bramkowe, ale także był żywym dowodem na to, że piłkarskie porzekadła - w stylu „niewykorzystane sytuacje się mszczą” - wciąż są aktualne. Na ten moment po zwycięstwie 2:1 bliżej realizacji swoich celów jest ekipa z Wiecznego Miasta, lecz ostateczny wynik pozostaje wciąż sprawą otwartą.

Zacznę nietypowo - nie będę od razu wypisywał, jaki to wspaniały mecz przed nami - ale za to podzielę się swoją opinią/wyznaniem (spokojnie, nie będzie to żaden coming out!). Od paru sezonów, a dokładnie od odejścia pewnego Portugalczyka z Realu Madryt, jakoś nie specjalnie grzały mnie pojedynki Królewskich z Blaugraną. Brakowało mi w nich takiego zapalnika, jak właśnie np. rywalizacja dwóch kosmitów w postaci Messiego i Ronaldo. Niby mecz potęg, ale no właśnie... Nawet doszedłem do stwierdzenia, że jestem już za stary na takie ekscytowanie się. Aż nagle przychodzi ten dzień i czuję tak dobrze znajomy dreszczyk oczekiwania. Powód? To El Clasico jest wyjątkowe, ponieważ decyduje o wielu istotnych kwestiach tego sezonu.

Choć kurz po pierwszym zgrupowaniu Paulo Sousy zdążył opaść i na temat podjętych przez niego decyzji powiedziano już praktycznie wszystko, to dzisiejszy temat będzie niejako nawiązaniem do selekcjonera reprezentacji Polski. Portugalski trener ewidentnie próbuje dodać pierwiastek nowości w naszej grze, czyli system oparty na trójce stoperów i wahadłowymi. Chwała mu za to, bo mówimy o rozwiązaniu, które odnotowuje renesans zainteresowania w najlepszych ligach i zespołach odnoszących sukcesy. W tej taktyce esencjonalną rolę pełną w nim właśni wspomniani boczni obrońcy. Jak doszło do tego, że ze zwykłych elementów większej układanki, stali się niezbędni do wygrywania spotkań?

Kilka dni temu przez media sportowe przeszła jak burza informacja o wyborze Xabiego Alonso na nowego trenera Borussi Monchengladbach. Długo nie otrzymywaliśmy oficjalnego potwierdzenia planów objęcia przez Hiszpana sterów zielono-czarnych, a taki ruch ewidentnie wpisywałby się w ostatni trend trenerów byłych środkowych pomocników. Ostatecznie ucięto spekulacje ogłaszając oficjalne przedłużenie kontraktu w Real Sociedad aż do czerwca 2022. Przyjrzyjmy się czy Alonso to potencjalnie jasna strona mocy, czy raczej materiał na niezbyt udaną karierę na ławce trenerskiej.

Wielu obserwatorów piłki nożnej stawiało Atletico w gronie faworytów do tegorocznego wyścigu po puchar Ligi Mistrzów. Nie mogło zatem dziwić dawanie również większych szans drużynie Simeone w starciu z przeżywającą trudniejszy czas Chelsea. Jak pojawienie się jednego człowieka może zamieszać w przewidywaniach, pokazał pierwszy mecz na Arenie Narodowej w Bukareszcie, gdzie Tuchel wykiwał swojego rywala. Giroud strzelił jedną z najładniejszych bramek w karierze (a ma ich kilka na koncie) i to The Blues stoją na lepszej pozycji przed rewanżem. Jeśli Atletico myśli o odwróceniu losów awansu, musi zagrać znacznie skuteczniej niż ostatnio.

Czy pandemia, czy nie, Champions League rządzi się swoimi prawami i nie zawodzi pod kątem budowania emocji z każdym kolejnym meczem. Przed nami rewanż hitowego starcia, w którym Paris Saint Germain podejmie u siebie, na Parc des Princes, FC Barcelonę. W pierwszym meczu Paryżanie nie pozostawili złudzeń Katalończykom zwyciężając na Camp Nou 1:4. Gdyby to był jakikolwiek inny mecz, pewnie mówilibyśmy już o zamkniętej rywalizacji. Nie trzeba mieć jednak pamięci jak słoń, by dobrze pamiętać o pewnej słynnej remontadzie. Jest na co czekać, jest o czym pisać.

Pierwsze mecze fazy ? Ligi Mistrzów już zdążyły nas zaskoczyć, a przed nami starcie niebiorącej jeńców Atalanty przeciwko nękanej licznymi kontuzjami drużyny Królewskich. Choć Zinedine Zidane dwoi się i troi, wymyślając ciągle nowy pomysły na łatanie dziur, to wielu upatruje właśnie w Czarno-Niebieskich dużego kandydata na sprawienie kolejnej niespodzianki. Przed tym - miejmy nadzieję - widowiskiem zajrzyjmy i sprawdźmy, co w szatniach piszczy.

Piłka nożna to sport trendów. Trendów dotyczących wszystkich możliwych obszarów, o których jesteśmy w stanie pomyśleć. W taktyce na przykład mamy do czynienia z modami na różne systemy - „choinka”, „diament” czy obecnie najbardziej doceniane ustawienie 1-3-5-2. Jeszcze nie tak dawno wszyscy zachwycali się tzw. tiki-taką, gdzie siła fizyczna zawodników nie grała dużej roli. W uwielbieniu do tego systemu upatruje się lekką zapaść hiszpańskiego futbolu. Aktualnie triumfy odnoszą drużyny preferujące nieustanny pressing, zamęczanie rywala ciągłą intensywnością biegania. Piłkarze z Półwyspu Iberyjskiego nie kojarzyli się dotąd z takim profilem, ale młodzi adepci mają teraz przykład dokąd może zaprowadzić kult przygotowania fizycznego, w postaci Marcosa Llorente.

Z pewnością znacie tę przypowieść o siedmiu latach tłustych, a następnie kolejnych siedmiu chudych. Daleko mi jeszcze do stwierdzenia, że kibice z rozśpiewanego stadionu przy Anfield Road powinni nastawić się na lata lamentów, ale lekkie obawy są już wskazane. Nie można przecież nie zauważyć, że styl, który proponuje niemiecki trener, jest nie tylko w intensywności podobny do muzyki metalowej. Jest również tak samo wymagający pod względem fizycznym i mentalnym dla piłkarzy, jak ciągłe skakanie z gitarą w ręku na scenie czy gardłowy śpiew.

Położona na południu Sewilla jest nazywana gorącą nie tylko przez temperaturę dobiegającą latem nawet do 40 stopni, ale również z powodu niezwykle żywiołowych derbów miasta. Jasne, najbardziej znaną potyczką w Hiszpanii jest El Clasico, jednak to właśnie rywalizacja FC Sewilla i Betis Sewilla ma w sobie tę nutę dzikości, charakteryzującego się silnym manifestowaniem swojej kibicowskiej przynależności. Nie może dziwić więc fakt, że Beticos, z zazdrością patrzyli na ostatnie sukcesy biało-czerwonych. I choć FC Sewilla dalej wygląda wciąż tak samo dobrze, to na horyzoncie pojawiły się przesłanki o tym, że być może i zielona część miasta również będzie miała powody do zadowolenia w tym sezonie.

Zinedine Zidane. Tej persony nie trzeba nikomu przedstawiać. Jeden z najlepszych piłkarzy w historii, a obecnie również mocny kandydat do tytułu najwybitniejszego trenera Los Blancos, a może i w ogóle trenera XXI wieku. Zanim wielbiciele Guardioli, Kloppów i innych Mourinho mnie obrzucą kamieniami, zapytam: kto inny wygrał 3 razy pod rząd elitarną jak diabli Ligę Mistrzów? Tak właśnie myślałem. Dlatego gdy ogłoszono jego ponowne objęcie posady na Santiago Bernabeu w gazetach królowały nagłówki typu “Powrót Króla”. Nikt chyba nie zakładał tak odmiennego rozwoju wypadku i bycia świadkami wotum nieufności ze strony kibiców.

Kiedyś ktoś mądry powiedział (a przynajmniej tak mi się zdaje), że to człowiek nadaje znaczenie rzeczom. Zacznijmy grubo i weźmy na tapetę nóż. To, czy ten dość pospolity przedmiot będzie rozpatrywany jako narzędzie zbrodni, czy jako nieodzowny pomocnik w kuchni, zależy od tego kto go dzierży i w jakim celu. Co więcej, czasami korzystając z niego, możemy niechcący się skaleczyć. Wypisz wymaluj dokładnie tak samo jest z internetem. Media społecznościowe są niezwykle przydatne w budowaniu nazwiska, ale przy nieostrożnym użytkowaniu, mogą wyrządzić mnóstwo krzywdy. Ostatnio obserwujemy zbiorową amnezję o tym zjawisku w środowisku piłkarskim.

Przed nami przedostatnia kolejka tego przedziwnego roku, również w lidze z kraju torreadorów. Dość powiedzieć, że zespoły legitymują się różną liczbą rozegranych meczów ligowych: od dwunastu do czternastu meczów, a niektóre zdążyły zmierzyć się już w nawet 19-tej rundzie. Skupmy się jednak na tym co będzie się działo na poszczególnych boiskach, a czekają naprawdę ciekawe starcia. Co zatem serwują w słonecznej Hiszpanii?

Największym hitem 14. kolejki La Liga jest mecz klubów targanych wewnętrznymi konfliktami i niezadowoleniem okazywanym przez kibiców. Faworytem jest Barcelona poszukująca trzeciego zwycięstwa z rzędu, natomiast Valencia marzy o urwaniu jakiegokolwiek punktu w tej rywalizacji.

Przed nami przedostatnia kolejka tego przedziwnego roku, również w lidze z kraju torreadorów. Dość powiedzieć, że zespoły legitymują się różną liczbą rozegranych meczów ligowych: od dwunastu do czternastu meczów, a niektóre zdążyły zmierzyć się już w nawet 19-tej rundzie. Skupmy się jednak na tym co będzie się działo na poszczególnych boiskach, a czekają naprawdę ciekawe starcia. Co zatem serwują w słonecznej Hiszpanii?

Jaki w głowie rysuje się Wam obraz, gdy pytam o życie przeciętnego 39-latka? Idę o zakład, że myślicie o trybie praca-dom, rodzina i zapewne parę dodatkowych kilo w okolicy pasa. W przypadku tych z Was, którzy nie mogą żyć bez ruchu, pewnie malujecie w wyobraźni dość szczupłą sylwetkę. Ale na pewno nikt nie wpadł na to, że w tym wieku facet strzela 11 bramek i 2 asysty w 10 meczach, liderując w klasyfikacji strzelców ligi włoskiej. A Zlatan Ibrahimović mówi “hold my… protein shake” i szeroko uśmiecha się w koszulce Milanu. Długowieczność staje się już czymś normalnym w futbolu.

Od kiedy pamiętam, trendy w piłce nożnej są czymś naturalnym. O jednych wolałbym zapomnieć, tak jak o erze stawiania autobusów (pamiętacie Mistrzostwa Świata W RPA z niechlubnym rekord najmniejszej liczby bramek?), inne natomiast są bardzo inspirujące. Zinedine Zidane, Pep Guardiola, Diego Simeone… Świetni zawodnicy, równie wybitni trenerzy od razu odnoszący spektakularne sukcesy. W obliczu permanentnej niemocy, trwającej jeszcze od schyłku Wengera, włodarze Arsenalu zdecydowali się postawić na byłego piłkarza chcącego wpasować się w powyższą zależność. Coś jednak poszło nie tak.

Mówi się, że dobry serial musi obfitować w nagłe zwroty akcji, wyraziste postacie i ciekawą fabułę. A gdy dodamy do tego krew, pot i łzy to można spodziewać się prawdziwego hitu. Tak się składa, że w najbliższy sobotni wieczór premierę ma kolejny odcinek świetnego, futbolowego serialu, który zawiera te wszystkie elementy. Po ośmiu latach przerwy zespoły FC Chelsea i Leeds United ponownie zawalczą o punkty, tym samym dopisując kolejny rozdział do długiej historii swoich pojedynków.